Pierwszy raz w życiu popłakałam się na fotelu u fryzjera i uciekłam. Ta pasja to chyba wzorem Chrystusowej, po kilku godzinach wciąż płaczę widząc wyszarpane (sic!) dziury (!!!) przy twarzy. Fryzjerka początkowo zapewniała o obcięciu tylko końcówek, pokazała ok 2 cm, zgodziłam się. Nie pasowało mi zbyt wysoko usytuowane lustro (lub zbyt niskie krzesło), ale fryzjerka miała gdzieś, że widziałam się tylko od połowy nosa. Cięcie zaczęła od tyłu, tak bym zobaczyła, że faktycznie obcina 15 cm włosów dopiero, gdy zbliżyła się do twarzy. Nie słuchała uwag, próśb, na pierwsze pytanie, czy z tyłu wyjdzie jej krócej (bo ciągle tam docinała pasma), odparła, że wszystkie włosy będą równej długości, lekko pocieniowane. Zignorowała wszelkie moje wcześniejsze prośby i rady odnośnie cięcia długich, kręconych włosów (gdy sama ma "hełm" z prostych "drutów"), choć powiedziałam, że obawiam się wizyty, bo od 10 lat sama podcinam włosy. Gdy zauważyłam nietknięte nożyczkami pasmo z prawej strony twarzy, zajęła się podcinaniem go, a wtedy zobaczyłam dziury z lewej strony twarzy. Wtedy uciekłam, mama chcąca sprawić mi przyjemność "profesjonalną obsługą" została i, o zgrozo, zapłaciła, dopiero w domu sama przyznała rację, że fryzjerka spartaczyła, a ja będę zmuszona ściąć połowę włosów, gdy miało ich zniknąć parę centymetrów, by wrócić do schludnego cięcia. Nigdy więcej fryzjerów.